หลายคนบอกว่าผมเป็นคนโง่ บางคนบอกว่าผมแกล้งโง่
ซึ่งผมจะไม่เถียงในทุกกรณี เพราะผมเองก็ยังไม่แน่ใจในทั้งสองข้อนี้เหมือนกัน
แม่มักบอกว่าผมเป็นพวกไม่มีเป้าหมายในชีวิตเป็นพวกที่ปล่อยเวลาไปโดยเปล่าประโยชณ์
ไม่เคยสนใจหรือจริงจังกับอะไรได้นาน ซึ่งนั่นก็จริงอีกนั่นแหละ
ส่วนคนที่ไม่ชอบผมมักพูดว่า ผมเป็นพวกไม่ใส่ใจเห็นแก่ตัว แกล้งโง่
ซึ่งผมก็ไม่เคยคิดจะแก้ต่าง ผมเชื่อว่าทุกอย่างรอบตัวคือพรหมลิขิต
ผมติดคณะที่ตัวเองเพิ่งได้รู้จักแค่ครึ่งชั่วโมงก่อนสมัครสอบ
และพลาดคณะที่ตัวเองเล็งไว้ตั้งแต่จบม.ต้น
ไม่ว่าคนที่มาช่วยเหลือในเวลาที่พอดี หนังสือที่ตามหามานาน หรือแม้แต่สิ่งของที่เราถูกใจ
ถ้าถึงเวลามันก็จะมาหาเราเอง ถ้าไม่ นั่นก็หมายความว่ามันไม่ใช่พรหมลิขิตของเรา
ถ้าอย่างนั้น เราจะต้องใส่ใจดิ้นรนมันไปเพื่ออะไรล่ะ ผมคิดอย่างนั้นจนกระทั่งวันหนึ่ง
วันที่เธอคนนั้นทิ้งผมไป และอะไรๆก็ดูจะประดังประเดเข้ามา
นี่เป็นเรื่องราวเพ้อเจ้อไม่ปะติดปะต่อของเด็กผู้ชายที่ไม่เข้าใจอะไรเลยซักอย่าง
ทั้งความทรงจำจากอดีต ความสัมพันธ์ที่ไม่ใส่ใจในปัจจุบัน และความฝันจากอนาคต
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น